می‌کوبه می‌کوبه تو گوش سیلی محکم و یه لیوان خنک روش
نمی‌ده فرصت، دراز و سیه‌پوش
می رسه نوبت به نوبت بالا می‌ره از دوش
اونقدر بالا که خود بالا ام میشه کف پوش
و یه قورت و شکم قورت
داد گرد و پیچ پیچ مث شاخ قوچ
گلوهاشون همه خو گرفت با خفگی اونقدری که وقت غرق شدن لم می‌دن رو آب
آب‌تنی تو طوفان
چشا از حدقه بیرون جوری که می‌گی مگه چی دیدی چی بوده تو قاب؟
گفت غولای کوتاه، هیولاهای وروجک یا می جونِت یا با دمشون می کوبن تو فک
گفت سواله واسم چجوری بدنای خیس می‌رن تو قعر به خواب عمیق؟
گفتم مث سوزن
بغض عرشه که بشکنه، می‌سازه دوزخ، می پاشه نمک رو زخم، اون‌وقت
دندون رو دندون می‌سابم چاره اینه که بدرم
برا خالی کردن دریا کوزه می‌خرم
صدا خفه کن خوبه واسه گلوی من که بلند داد می‌زنم

با تیرگی‌ها تنها شد –
/تصویر پیدا شد
با بی‌تابی می‌دید بادبان‌هاشو
من می‌کشم به دندون
/تو سرپا شو

می‌ریزه برام دنیا به این گل گشادی جنوب و شمالی
انگاری سحر شدین زبونتون نمی‌خوره تکون تو دهنتون
بالا و پایین جلوشو نگرفت چیزی خفه تو غلاف تیزی
همه بسته به اون، منم واستادم از هفت شیش‌تا کم بشه جون
تا وقتی نفس می‌کشه روز، عرشه مال منه موهاش رو سرش
من که سر به باد دادم بخوره هوا یه نمه کله، اینم شده روش شاید از ما بکنه، د می‌شه مگه؟
آخه ندیده مرداب آروم، همیشه طوفان و بارون. دو دست و دو پا پارو، زدم حریف یه تنه

،خورشید زد، ابر سوخت
/باد پیچید/
از گرداب، فانوس
/آروم چرخید
چشم دوخت دید بادبان‌هاشو
،گفت می‌کشم به دندون
/تو سرپا شو

یقه‌ات دریده، جلو هیکل باد
می زنه به سینه سنگ، موج رنگ پریده
دل دریا بزرگه کجاشه شقیقه؟
واستادم همونقدر که آب در می‌ره
به سمت ناکجا تا ابد، قدم به قدم
تو راهی که همه خطاش کج و معوجن
من یه تفنگم
من یه تفنگم